فقط بگو دوستت دارم

فقط بگو دوستت دارم

دلم از عشق می‌جوشید ، احساس تازه‌ای نبود . ازدواج با او بهترین اتفاق زندگی‌ام بود . روی صندلی ، کنج میز نهارخوری نشسته بود و کتاب‌هایش را ورق می‌زد . گویی دنبال نکته‌ مهمی می‌گشت . قلمش به دنبال رد نگاهش می‌دوید . میز پر از برگه‌‌های دستنوشته‌اش بود . روی صندلی روبه‌رویش نشستم و به صورت مهربانش چشم دوختم .

نگاهم به عقربه‌‌های ساعت افتاد ، 5 دقیقه‌ دیگر باید صبر می‌کردم . آخر به او و خودم قول داده بودم تا یک ساعت سکوت کنم و مزاحم درس خواندنش نشوم . این دقایق آخر بسختی می‌گذشت . حمید دانشجوی سال آخر بود و چیزی تا پایان ترم نمانده بود.
دو دستم را زیر چانه‌ام گذاشتم ، یک چشمم به ساعت بود و یک چشمم از صورت زیبایش قاب گرفته بود . زیر سنگینی نگاهم سرش را بلندکرد . خطوط محبت ، کنار چشمش نشست . گونه‌هایش کمی بالا کشیده شد . لبخند معنی داری زد و گفت : جونم ؟ چیزی می‌خواهی بگی ؟
از این که متوجهم شده بود ، کلی ذوق کردم . یک دستم را روی لبم گذاشتم و با دست دیگر ساعت را نشان دادم . نگاهی به ساعت انداخت و خندید : باشه خانومم ، این 3 دقیقه رو بهت ارفاق می‌کنم . بگو ببینم چی می‌خواهی بگی ؟
با خوشحالی دستم را از روی لبم برداشتم . نگاه پر از شیطنتم را به نگاه پر از عشقش گره زدم و با صدای کودکانه‌ای گفتم : هیچی آقای عزیز می‌خواستم بگم که...
دستم را به طرفش دراز کردم . انگشت شستم را روی سبابه‌ام گذاشتم و سعی کردم قیافه جدی بگیرم : می‌خواستم بگم... یه ذره دوستت دارم.
دو دستش را روی میز گذاشت و همبازی من شد . اخم‌هایش را درهم کشید . صدایش را کلفت کرد و گفت : چی گفتی ؟ نفهمیدم ، چی گفتی ؟
هنوز دو انگشتم روی هم بود . سرم را به سمت شانه‌ام خم کردم مو‌های خرمایی‌ام شانه‌ام را پوشاند : آقای عزیز ! یه ذره ، یه ذره ، یه ذره ، بیشتر از اونی که تو دوستم داری ، دوستت دارم !
از جا بلند شدم و به سمت آشپزخانه رفتم ، صدایم کرد : بهار دلم !
برگشتم دستم رو گذاشتم رو دیوار آشپزخانه و نگاهش کردم . نگاهش تارو پود وجودم شد . با چشمام بهش فهموندم سر تا پا گوشم و منتظر شنیدن حرفاش . مثل کسی که به حرفی که می‌زند ایمان دارد ، دست‌هایش را درهم قلاب کرد و گفت: همدم مهربونم ! کاش می‌دونستی چقدر دوستت دارم . اون وقت باورت می‌شد ، اگه نصف اونی که من دوستت دارم ، دوستم داشته باشی ، برای این که من خوشبخت‌ترین مرد روی زمین باشم کافیه !
تو پوستم نمی‌گنجیدم . هر جمله از حرف‌‌های قشنگش ، یه دنیا امید به دلم هدیه می‌کرد . در کنار او ، احساس آرامش و امنیت داشتم . او بهترین همسر دنیا بود . انگار خدا او را آفریده بود که مایه خوشبختی من باشه . جلو رفتم ، پشت سرش ایستادم . با دست بازوانش را گرفتم و صورتم رو بردم کنار گوشش و آروم گفتم : الان ده ساله که هر روز دارم بیشتر عاشقت می‌شم . با مهربانی گفت : حضورت تو زندگیم سختی‌ها رو برام ساده کرده.
خندیدم به سمت آشپزخانه رفتم. پرسیدم : چای یا قهوه ؟
گفت : قهوه ، باید امشب بیدار بمونم . فردا امتحان سختی در پیش دارم.
وقتی قهوه را داخل فنجان می‌ریختم ، دعایی  خواندم و از خدا خواستم که او را سالم و سلامت نگه داره و کمکش کنه تا به خواسته‌هاش برسه ....

 جام جم - چاردیواری